Mannen

Een man of vrouw versieren. Niet iedereen kan het. En laat ik mezelf nou eigenlijk rekenen tot de laatste groep. Nog nooit ben ik op een man afgestapt. Het idee alleen al! Zwetende handen, een kop die overuren maakt: zou me haar wel goed zitten, zou ik wel leuk lachen? Nee, geef mij maar een meet cute. Een tikkeltje dromerig, maar ach.

Hoewel ik op dit moment niet iemand hoef te versieren, heb ik altijd veel respect voor mannen én vrouwen – laten we die vooral niet vergeten – die het wél kunnen. Flirten, ogen knipperen, een beetje lachen. Eerst op een afstandje, ja dat zou ik ook nog kunnen. Maar dan het moment. Het moment dat je naar je prooi loopt: je borst vooruit, je schouders naar achteren, een zwoele blik. In films lijken deze acties altijd een eeuwigheid te duren. Slowmotion, een romantisch muziekje eronder, hij kijkt naar haar, zij naar hem. En dan die zin: “Wil je wat van me drinken?” Zucht.

Zo hoort het te gaan. Maar dat gebeurde niet bij mij. Het romantische beeld spatte uiteen, het geluid stopte abrupt en in plaats van een verleidelijke lach, viel mijn mond op mijn schoenen. Dag meet cute.

Vanuit mijn ooghoeken zag ik hem naar me toekomen. Wit shirtje, baggy jeans, lengte van een meter tachtig en een gel lok.In zijn rechterhand een fluitje pils. “Wat heb je mooie oorbellen in”, fluisterde hij me in mijn oor. Ook al voelde ik elke bas van de muziek in mijn buik en lijd ik aan gehoorverslechtering, ik hoorde het toch écht goed. Mooie oorbellen?! Nou ken ik veel openingszinnen, maar deze is toch echt het toppunt. Had ik dan zo’n joekels van hangers aan mijn hoofd? Waren ze bezet met diamanten, droeg ik pauwenveren of ringen? Ik weet niet waarom mijn zwarte-knopjes-van-een-tientje deze jongeman opvielen, maar het leek erop dat hij niets beters had te zeggen.

Een kennis schoot me te hulp: "Is hij vervelend?", vroeg ze me. Nee, dat was hij niet. De jongen in kwestie had goede bedoelingen. Ik voelde me gevleid dat hij me aansprak, terwijl ik in mijn dagelijkse kloffie stond. Maar van alle dingen die ik droeg, koos hij mijn oorbellen. Mijn oorprikkers die verstopt zaten achter mijn haren, die ik bijna dagelijks draag omdat ik al mijn andere setjes verlies. Ik stond aan de grond genageld, kon geen woord uitbrengen en lachte stiekem in mezelf. En hij? Hij droop af.